“Als we een verstoring oplossen, voelt dat goed. Zeker als je dat samen doet met je collega’s. Je voelt dan een soort trots over je heen komen. Alles rijdt weer zoals het hoort. Dat is waarom ik dit werk zo graag doe.
Op zoek naar een betaalde opleiding
“Ik werd niet via de standaardroute treinverkeersleider. Tijdens de middelbare school deed ik de dansopleiding bij Lucia Marthas. Een heel creatieve en fysieke wereld. Daarna begon ik aan verschillende studies op hbo- en wo-niveau, maar steeds merkte ik: dit is het niet. Ik zat niet op mijn plek.
Op een gegeven moment zocht ik gericht naar iets anders. Ik wilde werken én leren tegelijk. Iets met structuur, verantwoordelijkheid én uitdaging. Toen kwam ik de vacature van treinverkeersleider tegen bij ProRail. Hoe meer ik las, hoe enthousiaster ik werd. Een interne opleiding, een goed salaris en een serieuze verantwoordelijkheid — precies wat ik zocht. Ik solliciteerde meteen.”
Een trein is een trein
Inmiddels werk ik al drie jaar als treinverkeersleider op de post in Amsterdam. Mijn hoofdtaak? Zorgen dat elke trein veilig van A naar B rijdt. Dat betekent dat ik rijwegen instel (het reserveren van een bepaald traject voor een trein, zodat die trein veilig en zonder problemen kan rijden), contact houd met collega’s op andere posten en snel moet handelen bij verstoringen. Ik begeleid zowel reizigerstreinen als goederentreinen, maar voor mij maakt dat geen verschil.
Een trein is een trein. Of er nu mensen of containers in zitten — wij behandelen ze allemaal met dezelfde aandacht. Het gaat om veiligheid, elke dag weer.
Wat ik mooi vind aan dit werk is de afwisseling. We hebben rustige momenten — wat wij ‘onderdruk’ noemen — waarin alles volgens planning loopt en we weinig hoeven te doen. Maar zodra er iets misgaat, komt de ‘bovendruk’. Dan moet ik direct schakelen, goed nadenken en nauw samenwerken met mijn collega’s. Die piekmomenten geven me energie. Juist die afwisseling past bij mij. In de rust blijf ik scherp, in de drukte sta ik aan. Dan weet ik: hier hoor ik.”
Tijdens onderdruk hebben we het vaak gezellig op de post. We praten met elkaar, maken een grap of doen een spelletje als het kan. Dat maakt dit werk ook leuk. Je staat er nooit alleen voor.
De dag na storm Polly
Eén dienst vergeet ik nooit: de dag na storm Polly. Ik had een vroege dienst, dus ik begon om zeven uur ’s ochtends. Normaal is het treinverkeer dan al volop op gang. Maar die ochtend stond alles nog stil.
Door de storm van de dag ervoor stonden veel treinen op de verkeerde plekken. Sommige machinisten konden hun trein niet bereiken, anderen waren begonnen op een ander station dan gepland. En wat je niet direct ziet: vóór je überhaupt weer treinen mag laten rijden, moet incidentenbestrijding eerst controleren of de sporen nog veilig zijn. Overal konden nog takken of omgevallen bomen liggen.
We werkten die ochtend met een team van collega’s volgens een strak protocol. Elke stap moest zorgvuldig worden afgevinkt: is dit stuk spoor vrij? Is daar al gecontroleerd? Wie heeft zicht op dit gebied? We overlegden continu met andere posten, de meldkamer en incidentenbestrijding. Iedereen wist wat hij of zij moest doen. Langzaam kregen we steeds meer grip op de situatie. Baanvakken werden vrijgegeven, de eerste treinen konden weer rijden, en wij bewaakten dat alles veilig gebeurde. Je ziet het treinverkeer dan echt opnieuw tot leven komen.
“Aan het einde van die dienst was ik kapot. Maar ook trots. Je hebt samen iets opgebouwd. We hadden het spoor teruggewonnen. Dat gevoel, dat vergeet je niet snel.”
Mijn plek gevonden
Ik had nooit gedacht dat ik zo’n passie zou krijgen voor het spoor. Maar door dit werk ben ik echt gegrepen door hoe alles samenkomt. De techniek, de samenwerking, de verantwoordelijkheid. Alles moet kloppen. Ik denk dat ik geen betere baan ga vinden dan als treinverkeersleider bij ProRail.
Own het spoor. Word treinverkeersleider. Bekijk onze vacatures.